Auch ... ik wilde net doen alsof ik ze niet kan horen, maar ze hebben nog wat meer en ze trekken aan hun haar. Ik wilde ingrijpen, maar ik dacht dat ik te goed was waar ik was en als ik had ingegrepen, zouden ze zich in verlegenheid hebben gebracht.
Ze slaagden erin mij wakker te schudden zonder het te beseffen en zonder resultaat te bereiken. Ik hield mijn ogen gesloten en probeerde aan niets te denken, lucide negerend de duisternis en probeerde het hete bloed door mijn aderen te laten stromen, weg van een koud hart. Een seconde van instabiliteit was genoeg om te worden gescheurd door de dunne draad waarop ik lag. Ik probeerde op te warmen met een virtueel gecreëerd beeld van een ...
- BAAAA… !!! Ga het hem nu vertellen! Nu ga je!
- Het is goed voor hem ... Ik zweer het, het is goed ... Schud niet onnodig.
- Jij ... zeker niet ...
- Ik heb niets voor je verborgen gehouden. Je begreep het niet.
- Ahhh ... 'je moeder! Je liegt, dus ... Hoe wist je wat ik wilde vragen?
Ik had het gevoel dat ik explodeerde en ik sprong uit bed en dacht aan hen. Met twee stappen bereikte ik de deur en rukte hem bijna van de scharnieren. Voor mij waren de silhouetten van twee wezens die trilden als gelatine in een diffuus licht. Het was meer een sensatie dan een duidelijke uitdrukking, en ik besef met verbazing dat het me helemaal niet zou hebben gestoord om de deur niet open te doen. Wat heb ik gedaan? Ga ik dood, en nu wacht ik op felicitaties van hen? Deze twee kijken me verbaasd aan en ik ben versteend van hun imago. Vanuit mijn ooghoek probeer ik iets echts in de kamer te zien. OK. Een vacht begint zijn lengte langs het bed te strekken na een goede nachtrust. Ik draai langzaam mijn hoofd naar het raam en doe een stap achteruit. Ik zie het oranje licht van de straatverlichting proberen door de jaloezieën te komen. Ik doe nog een stap achteruit en draai ze mijn rug toe. Wel verdomme?! Ik heb mijn muren behangen met zebrabont!? Er is iets niet oké, maar misschien is het gewoon het licht tussen de jaloezieën dat nog op het netvlies is gedrukt. Ik hoorde de voordeur bewegen alsof hij door een sterke stroming werd geblazen. Ze renden weg. Ik hoorde hun gehaaste voetstappen op weg naar de lift. Het mocht niet zijn ... Hij opende de deur en samen namen ze de fatale stap naar een doel van zeven niveaus. Macze zouden samen zijn tot het laatste moment.
Hij lag aan mijn voeten en ik was helemaal in de war. Ik duw hem opzij (je zegt dat hij op het punt staat een beroerte te krijgen ... als zijn ogen meer uit zijn hoofd springen dan zal hij op zoek moeten gaan naar zijn vrouwtjeslak als ik hem zijn vrijheid niet ontneem) en ik ben onderweg naar het bed.
Het is nu stil ... en ik zou vredig kunnen slapen ... (Hé! Ik ben wakker! Je hebt me niets te vertellen omdat je niet meer bestaat!)
