Ik herinner me met plezier de uren, de dagen, de nachten, de momenten dat ik droomde met mijn ogen open en ik erbij wilde zijn. Ik zou willen zeggen "zo was het", maar ik kan het niet. Waarom bleef ik inert en bewoog ik niet? Voor wie was ik in godsnaam bang?! Waarom weigerde ik erover na te denken?
... En ik wilde, en ... voelen. Sorry.
