Een te gewaagde gedachte. Iets uit de tijd van het café. Momenten waarop gedachten de vrije loop mochten.
- Hallo? Ik ben Popescu. Van de Commissie voor de Homologatie van Cocoa Mornings. Zou je zo vriendelijk willen zijn om ons te vertellen of je zo'n ochtend hebt?
– Rot op, E.!
- Hebben! Wat is er?
- Buitengewoon. Wat wil je?
- Kom je vanavond naar het concert?
- Ik kan het niet, ik heb mijn ruggengraat gebroken. In een te gedurfde gedachte.
- Wat???
- Mei, jongen, je hebt dringend een bezoek aan de optometrist nodig. Ongeveer twee minuten geleden hebben de jongens van de rekwisieten de "dialoog"-banner vervangen door deze, waarop het groot is geschreven, voor mensen zoals jij - MONOLO G.Wat was ik aan het vertellen? Geven. Dat ik mijn ruggengraat brak.
Het cafe.
Vraag voor mijn niet-bestaande lezers. Hoe vaak kun je je ruggengraat breken in te gedurfde gedachten? Iemand van achteren protesteert verontwaardigd: Huoo!! Mijn gezicht!!!
Oke oke. Ik weet niet of het kapot is. Juryleden zijn al uren aan het beraadslagen. Zal het een goed of slecht teken zijn? Misschien is het gewoon de reuma en doet het daarom pijn. Bla, bla, bla...
En de Too Bold Thought zei: "Wat als hij en ik meer waren dan twee vreemden die van tijd tot tijd moe worden op dezelfde bank, in hetzelfde park?".
De gedachte van Prea Indraznet komt uit een zeer grote familie. Een van zijn broers vroeg hem een tijdje geleden op een avond:
- Bestaat die Man, over wie de overgrootvader sprak, echt?
- Welke? zei de Te Stoutmoedige Gedachte nieuwsgierig.
- Helaas. Waar hij het altijd over heeft. Hij is een man zoals alle mannen, maar niet echt.
- "Een man zoals alle mannen, maar niet echt"??!!
- Ja. Heb je tijd? Er is veel te zeggen...
- Ik heb, ik heb, antwoordde de Too Bold Thought, terwijl hij zijn stoel dichter bij zijn broer schoof.
- Deze man... weet hoe hij moet zijn. Begrijpen? Dit is een groot probleem, zeg ik je. Hij weet hoe hij moet schreeuwen dat hij het is.Deze man houdt van zijn tijd. Hij weet hoe hij het GEWOON van hem moet maken. En weet je hoe laat het dan is? Ijsje! Ja, ja, kijk me niet zo aan. Ijsje. Van verrassing, van verlangen, vandaar het ijs. De klokken stoppen met tikken. De geluiden zijn stil van schaamte. En de mensen in de buurt zitten vast waar ze zijn, zonder machij zou weten dat... Hé! Hoi! Wat ben je aan het doen? Waar ga je heen?
Terwijl hij zich naar de deur haastte, antwoordde de Te Stoutmoedige Gedachte:
- Ik ga naar haar toe. Ik wil hem toestemming vragen om hier weg te gaan. En als hij me niet laat gaan, ga ik toch weg.
- Verblijf! Niet! Luister naar me! Je bent nog niet klaar om... Echt te worden..
Maar hij was niet meer... Hij was ook niet meer machet zou een te gewaagde daad zijn. Hij was zo hard naar die Man gerend dat hij over de drempel was gestruikeld en daar tussen twee werelden roerloos bleef staan.
Ze verzamelde het later uit het stof. Ik wikkelde het in een traan, zodat het niet koud zou worden, en legde het op de middelste plank, waar al te stoutmoedige gedachten stilletjes slapen.
